กาฝากทัวร์ รวมตัวคนชั่วSS2 @หัวหินเป็นถิ่นมีหอย

                ทริปกาฝากทัวร์เป็นทริปรวมตัวเพื่อนๆสมัยมหาลัย ว่างๆก็จัดทริปกันใครว่างไปก็ไปใครไม่ว่างก็ไม่ไปนะฮะ โดยครั้งนี้เป็นทริปครั้งที่สอง ทริปครั้งแรกไม่สามารถไปได้ ติดภารกิจไปเที่ยวที่อื่น ส่วนรอบนี้โดยส่วนตัวแล้ว ไม่สามารถให้คำสัญญากับเพื่อนได้ว่าจะไป แต่ท้ายที่สุดก็ได้ไป เพราะที่ทำงานหยุด ที่เรียนหยุด เรียกได้ว่าทางสะดวกจนไม่รู้จะสะดวกยังไง เพราะฉะนั้นก็ต้องไปสิจ๊ะ

               ต้นเหตุของทริปนี้ เกิดจากเพื่อนสองคนที่เป็นแฟนกันอยากไปเที่ยวกันในช่วงหยุดยาว แต่เกิดนิมิตว่าพาเพื่อนไปด้วยน่าจะสนุกกว่า ซึ่งพวกมึงคิดกันผิดเปล่า เพราะรวมชีวิตที่ไปกันทั้งสิ้นก็.. 18 ชีวิต แน่นอนว่า คนเยอะ ความบรรลัยก็เยอะไปตามๆกัน ตกลงกันได้ว่าจะมีผู้โชคร้ายขับรถไปทั้งสิ้น 4 คัน สามคันแรกจะไปพร้อมกัน อีกคันจะตามมาทีหลังตามความสะดวกเรื่องเวลา แน่นอนว่าเริ่มทริปความป่วงก็มาแล้วโดยเฉพาะรถคันกูค่ะ...

                พอถึงวันไปนนท์หรือฉายาหมาตื่น(ผู้ริเริ่มทริป)แวะมารับเหล่าบรรดาสมาชิกระแวกวงเวียนใหญ่ ไอ้เราบ้านอยู่แถวๆเอเชียทีค ตอนแรกก็หลงดีใจที่พ่อจะขับรถไปส่งที่วงเวียนใหญ่ ที่ไหนได้โดนพ่อเทที่สถานีรถไฟฟ้าสะพานตากสิน จย้าาาาา ก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปต่อเอง ความพินาศเกิดขึ้นตรงที่ทุกคนพร้อมละอยู่ในรถกันหมดละ มีฉันคนเดียวที่ยังไม่ถึงรถ ก็เลยรีบโทรหาเพื่อนให้มันบอกทีว่าต้องลงฝั่งไหนยังไง ก็ตกลงกันเสร็จสรรพ เพื่อนบอกลักษณะรถมาว่า สีขาว จอดอยู่ตรงทางขึ้นรถไฟฟ้า เปิดไฟกระพริบอยู่ เราก็มองไป 

                  กู: เห้ยย!! เห็นรถแล้ว มึงเห็นกูไหมม
                 เพื่อน: ไหนวะยังไม่เห็นเลย
                  กู: กูถือหมวกแดงเด่นจะตาย ไม่เห็นหรอไง กูเดินจะถึงรถละเนี่ย (พลางชะโงกตัวโบกหมวกใส่ด้วย)
                 เพื่อน: ไหนวะ มึงผิดฝั่งป่ะเนี่ย รถทะเบียนของชลบุรีนะเว้ย
                  กู: ... (แดกจุดเรียบร้อย เพราะไอ้รถที่เรากำลังเดินไปหาทะเบียนเป็น กรุงเทพมหานคร) 

                 สรุป!! เข้าใจกันผิด ลงผิดฝั่ง ผิดด้าน แบบว่าผิดย่อยยับ ไอ้รถที่เห็นก็ไม่ใช่แต่ดันลักษณะเดียวกันทุกประการ ทั้งสีขาว เปิดไฟกระพริบ จอดอยู่ทางขึ้น bts ดีที่กูไม่เดินขึ้นรถไปแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าผิดคัน ก็เลยต้องเดินข้ามฝั่ง ข้ามด้านไปใหม่ = = ขึ้นรถได้ก็บ่นเพื่อนยับเลยครับ(ใช้คำว่าด่าก็ได้)

                  สามคันแรกนัดรวมตัวกันที่บ้านสี่กุมาร(เพื่อนมันเช่าบ้านอยู่ด้วยกันสี่คนจึงได้ฉายาบ้านมาแบบนี้) ก็แบ่งตัวแบ่งของกันไป คันเราก็มีสมาชิกอันประกอบด้วย

                  ต้า=หญิงสาวสายหิว(เจ้าของรถ)
                  หลี=หญิงสาวสายทำอาหาร(ผู้โดยสาร)
                  ชัย=ตุ๊ดผู้รักการเต้น(ผู้โดยสาร)
                  เต้ย=ชายหนุ่มตัวเท่าควายแต่ใจแอ๊บแบ๊ว(คนขับ)
                  แอม=ผู้โดยสารปากหมาสายขี้บ่น

                  เพียงแค่ขับรถออกจากหมูบ้านเท่านั้นแหละ ปัญหาก็มาเลย... รถหนักเกินไป แค่โยกเบาๆก็สั่นกึกไปทั้งช่วงล่าง ... จะถึงหัวหินไหมมม เลยตัดสินใจโทรหาเพื่อนคันอื่น

                 "มึง... หลังรถว่างป่ะวะ ขอย้ายของไปคันมึงหน่อย คันกูน้ำหนักเกิน" ก็จัดการแวะจอดห้างหน้าหมู่บ้าน ย้ายของไปจนรถเพื่อนแน่นไปหมด แต่!! มันก็ยังไม่ดีขึ้น จึงนิมิตทางเลือกมาสองทาง...

                1: กลับบ้านต้าไปเปลี่ยนรถ (ซึ่งพี่มันไม่ให้เปลี่ยน!! โดนด่ากลับมาด้วยว่า "ก็พวกมึงตัวหนักกันเอง" จะเถียงก็ไม่ได้ แม่งเรื่องจริง)
                2: แวะบ้านปุ้ม(ที่จะตามไปทีหลัง) เอาของไปไว้คันมันให้หมด!!

               แน่นอนว่าสุดท้ายต้องเลือกทางที่สอง และทางไปบ้านเพื่อนต้องผ่านสะพานและหลังเต่าเป็นร้อย ไม่พอ!! เจอทำถนนอีก!! ขับไปเกร็งไป โยกทีนี่เกร็งกันกล้ามก้นขึ้น เสียววาบเป็นระยะๆ แต่พอจะถึงบ้านปุ้มพึ่งนึกขึ้นได้.. ยังไม่โทรบอกมันเลยนี่หว่า เลยจัดการให้หลีโทรบอกมันซะหน่อยว่าเข้าหมู่บ้านมาแล้ว

               หลี: มึง กูจะถึงบ้านมึงละนะ เข้ามาในหมู่บ้านละเนี่ย
               ปุ้ม: ห๊ะ!! มึงว่าไงนะ กูเพิ่งจะเข้ามาอาบน้ำ ไม่ให้เกียรติครีมอาบน้ำกูให้ซึมเข้าผิวเลย สึสสสสส เออ เดี๋ยวออกไป

               แต่ก่อนที่เพื่อนจะออกมา... ก็ขับรถสอยกระถางต้นไม้เพื่อนไปละจ่ะ ลาก่อยยยย สร้างภาระตั้งแต่ต้นทริปจริงๆ จัดการย้ายทุกอย่างไปรถเพื่อนทั้งหมด เหลือไว้แค่ลูกบอลเบาๆและกระติกน้ำโล่งๆ ขณะที่เราหาทางจัดการกับรถ คันอื่นๆก็นำหน้าไปรอที่ตลาดมหาชัยเพื่อซื้ออาหารสดกันเรียบร้อยแล้ว ขับรถออกจากบ้านเพื่อนแบบระมัดระวัง แต่..

              เต้ย: เห้ยยย!! ยังมีเสียงตึงๆ อยู่เลย
              ทุกคนบนรถ: ไม่ใช่เสียงโช้คเว้ย ลูกบอลมันเด้งไง มันก็แบบนี้แหละ
              เต้ย: แต่มันแปลกจริงๆนะเว้ย
              ผู้โดยสารด้านหลัง: กุนั่งข้างหลังเชื่อกูกูได้ยิน มึงนั่งข้างหน้ามึงไม่รู้หรอก

              ตัดภาพตอนมาถึงมหาชัย ลงรถปุ๊บ อิเต้ยก็เดินไปดูหลังรถทันที
              เต้ย: อิเหี้ยยย ไม่ได้ปิดกระโปรงหลัง ใครบอกกุว่าเสียงลูกบอล สัสสส!!
              ชะนีและตุ๊ดที่เหลือ: แหะๆๆๆๆ
              แต่การที่เรามาถึงมหาชัยไม่ได้หมายความว่ารถคันเราจะทำตัวมีประโยชน์มากขึ้นเลย เพราะเพื่อนๆซื้อของกันเสร็จแล้ว เลยเดินทางกันต่อไปแวะพักที่ปั๊มปตท. ตัดสินใจกันว่า กินอะไรง่ายๆ ประหยัดตังค์หน่อยละกัน เลยวาร์ปไปรวมตัวกิน KFC กัน ทำตัวได้สมกับเป็นตัวกินไก่ยิ่งนัก

               การเดินทางไปหัวหินครั้งนี้ประสบพบเจอกับอากาศหลายสภาวะ ไม่ว่าจะแดดที่ร้อนเหมือนชาตินี้มึงจะไม่ร้อนอีกแล้ว หรือ..ความอึมครึมของท้องฟ้าที่มองเห็นจากไกลๆ จนกระทั่งฝนตกแบบเบาๆ หยุดตกไปพักนึงพอให้มีแดด แล้วค่อยตกลงมาห่าใหญ่ จนมองทางแทบจะไม่เห็น ก่อนจะหยุดตกอีกครั้ง ความแปรปรวนนี้คืออะไร? หรือทางจังหวัดได้ทำการโปรยน้ำมนต์ขับไล่คนชั่วที่กำลังจะไปเหยียบจังหวัดเค้า เห็นว่าไล่ไม่ได้ก็เลย เอออ.. เลยตามเลยหยุดปล่อยน้ำฝนเถอะ เปลือง!!! ตอนเข้าที่พักค่อนข้างมั่นใจว่า เพื่อนที่ขับนำมาน่าจะถึงก่อนแล้ว ปรากฏว่าคันชะนีถึงก่อนคันแรกซะอย่างนั้น พอโทรไปถามคันหน้า อ๋อ!! หลงอยู่ไร่สับปะรด กำลังหาทางออกอยู่

                พอมาถึงก็จัดการเปิดประตูบ้าน บอกก่อนว่าที่พักเราไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นบ้านที่เช่ามา อยู่ในซอยค่อนข้างลึกห่างไกลผู้คนนิดหน่อย แต่หน้าซอยมีเซเว่นสะดวกสบาย เลยไปนิดก็มีตลาดสดและโลตัสเล็ก ถือว่าเป็นทำเลที่ดี สะดวกต่อการซื้อของ
                พอเข้าไปในบ้านสิ่งที่ช็อคมากคือ... สระว่ายน้ำมึงเล็กมากกก มึงถ่ายรูปหลอกลวงกูมาก นี่กูเตรียมชุดว่ายน้ำมาเลยนะ นี่แค่ถีบขาไปก็ถึงอีกฝั่งละ เพราะฉะนั้นว่ายน้ำจริงจังไม่เวิร์ค แต่ปาร์ตี้อ่ะเวิร์คชัวร์ ซึ่งอิเต้ยบอกว่าจะไปรีวิวที่ Pantip (ถ้าอยากเห็นสภาพบ้านต้องกดดันมันนะ นี่ก็เขียนบล๊อกกดดันมันด้วย) ไปถึงก็ทำการเช็คสภาพบ้าน ห้องนอนห้องใหญ่สองห้อง ห้องเล็กสองห้องมีเบาะเสริมมาให้พร้อม แอร์เย็นสะใจ ห้องครัวดูดี ทุกอย่างพร้อม แต่เตาแก๊สมึงร้อนช้ามากแต่มีคนพกเตาไฟฟ้ากับหม้อสุกี้มาจ้าา แม่งพร้อมมาก โซฟานิ่มชนิดที่เรียกว่าโซฟาดูดวิญญาณ นั่งๆอยู่อาจจะหลับแบบไม่รู้ตัวได้ มีคาราโอเกะพร้อม ไมค์พร้อม คอมพิวเตอร์พร้อม

              พอไปถึงก็บ่ายกว่าๆจะเย็นซะละ ก็ต้องเตรียมหมักหมู หมักอาหาร ซื้อของเพิ่ม บางส่วนก็ทำตัวส้นตีนด้วยการหนีไปเล่นน้ำในสระก่อนเลย แต่ก็ให้อีพวกในสระมาย่างให้กินนี่แหละ ก่อนจะปาร์ตี้กันอย่างบ้าคลั่ง ทั้งอาหารทะเล เนื้อหมู และแอลกอฮอล์ทุกสายพันธุ์ทั้งวอดก้าดี วอดก้าเลว ฟูลมูน เหล้า วิสกี้ ไวน์ เบียร์ เหล้าถัง มีมันทุกอย่าง ตามแต่จะเลือกกิน ก็ตามสไตล์สายเมา ปลิ้นกันยันตีสามตีสี่ ก่อนนอนก็ทำข้าวต้มทิ้งไว้ก่อน ตื่นมาจะได้กินกันเลย

             ตอนเช้าแพลนกันอย่างดีว่าจะออกไปเล่นเพนท์บอลกัน โน่นนี่นั่น สรุป.. ตื่นสายกันเป็นส่วนมาก พวกมึงนอนก่อนกูทำไมตื่นทีหลังกูวะ สาวๆนี่นอนกันตีสามตีสี่ ตื่นกันตั้งแต่แปดโมงเช้า อิพวกนอนก่อน โน่นนน เกือบสิบเอ็ดโมงกว่าจะฟื้น.... กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยปาไปเกือบบ่าย ออกไปแวะกินข้าวกัน ก่อนจะแยกกันตามความต้องการของหวาน สายกินของหวานก็แวะกินเค้กที่บ้านใกล้วัง ส่วนใครไม่กินเค้กก็แยกตัวรวมตัวขับรถไปที่อื่นกันต่อ... กว่าจะกินเสร็จอะไรเสร็จก็เกือบเย็น รถคันเราก็โดนหลอกว่าให้ไปรวมตัวเจอกันที่หาดเขาตะเกียบนะ เราก็ไปกันกว่าจะจอดรถกันได้ก็ใช้เวลานาน ทางเข้าแคบมากเพราะขนาบข้างด้วยรีสอร์ทต่างๆนาๆ พอก้าวเท้าไปเจอหาดทรายปุ๊บ โทรศัพท์ดังปั๊บ

          "เออ.. พวกกูออกไปจากหาดแล้วนะจะไปซื้ออาหารทะเล คันพวกมึงไปซื้อหมูนะ เจอกันที่บ้าน แยกย้าย"

            อ้าวอิเหี้ยยย!! พวกกูเพิ่งถึง ตีนยังไม่โดนน้ำทะเลเลย มึงให้พวกกูออกไปละ แล้วคันมึงออกไปตอนไหน ทำไมกูไม่เห็น ทางเข้าออกแม่งก็มีทางเดียวป่ะวะ... คำถามนี้ยังคงเป็นปริศนาจนถึงทุกวันนี้ว่ามันออกไปตอนไหน? รถเราควรจะสวนกันหรือเปล่า? ก็แวะถ่ายรูปกับน้ำทะเลนิดหน่อย ก่อนจะไปตลาดซื้อข้าวของกลับไปทำอาหารกินกันต่อ เมากันต่อ เมนูก็เดิมๆ ปิ้งย่าง เมาปลิ้นไร้แก่นสารเช่นเคย แน่นอนว่าไม่มีการทำลายข้าวของไม่ใช่เพื่อนกูค่ะ ก็มีทั้งแก้วแตก โคมไฟแตกกันตามที่คาดการณ์ไว้ ฮ่าๆๆๆ เป็นการใช้เวลาแบบไร้สาระอย่างถึงที่สุด แต่ก็สนุกสุดๆป่ะวะ แค่ได้ใช้เวลากับเพื่อน คุยเรื่องไร้สาระ แกล้งกัน เล่นเกมส์กัน ก็พอแล้ว..

              พอถึงวันกลับก็แยกย้ายกันเก็บข้าวของซึ่งก็เหลือแต่กระเป๋าเสื้อผ้าแล้วหล่ะ ของกินก็มีเหลือๆบ้างก็เก็บกลับมาแต่เครื่องดื่ม ก่อนจะกลับกรุงเทพก็วางแพลนกันว่าจะแวะหาแอร์(เพื่อนที่อยู่สมุทรสงคราม)กันซะหน่อย ไปทำตัวให้สมกับกาฝากโดยการถลุงกินวุ้นเป็ดเพื่อนซะ(โฆษณาไว้ตรงนี้ด้วย "คิดถึงวุ้นเป็ดคิดถึงวุ้นเป็ดธนัน" ของดีของเด็ด ช่วยกันอุดหนุนเพื่อนผมด้วย) คันเราก็สมาชิกคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือร่าเริงมาก ร้องเพลงเล่นกันตลอดทาง อิชัยก็ปวดขี้กะว่าจะไปถล่มส้วมบ้านแอร์ซะหน่อย แต่ต้าครับ..
              "เลี้ยวทางนี้เลยมึง ทางลัด.." ได้นำพาเราทั้งหลายเข้าทางลัดมา เจอแต่ต้นมะพร้าวรอบทิศทาง พอมองไปข้างหน้าก็เจอป้าย"ห้ามผ่าน กำลังทำสะพาน" ก็เลยต้องถอยรถออกจากซอย ขณะนั้นเอง...

              "ต้า เกียร์มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย ทำไมเปลี่ยนไม่ได้" อยู่ๆอิเต้ยก็พูดขึ้น และพยายามขยับเกียร์ไปมา ในใจคิดละ มึงโง่เองเปล่าเต้ย.. แต่ทำยังไงเกียร์ก็ไม่เปลี่ยน เลยใช้เทคนิคตามวิชาชีพ เทคนิคปิดเปิดใหม่รีสตาร์ท... สรุปพอดับเครื่องปุ๊บสตาร์ทรถไม่ได้อีกเลย ต้าก็พยายามโทรหาพี่ให้พี่ช่วย อิเต้ยก็พยายามโทรหาช่างที่รู้จัก เผื่อมีทางช่วย.. สุดท้ายก็ต้องพยายามหาอู่แถวนั้น

               ในขณะที่รอบข้างเป็นสวนมะพร้าว แต่โชคยังดีมีบ้านคนอยู่แถวนั้นสองสามหลัง ป้าๆลุงๆก็เลยเดินมาให้ความช่วยเหลือ พาเต้ยนั่งรถลุงแกไปที่อู่เพื่อคุยกับช่าง ส่วนป้าก็พาพวกเราไปนั่งพักในบ้าน ดื่มน้ำให้คลายร้อน ขณะรอความช่วยเหลือจากอู่ เพื่อนคันอื่นๆก็เดินทางไปถึงบ้านแอร์เรียบร้อยแล้ว ก็ถามไถ่กันตลอดทาง จนกระทั่งเต้ยกลับมาพร้อมกับช่าง จัดการสตาร์ทเครื่องแบบ Manual ขับไปซ่อมที่อู่ ทุกคนก็นั่งลุ้นกันว่า ต้องทิ้งรถไว้ไหมหรือยังไง ไอ้พวกที่อยู่บ้านแอร์ก็เริ่มตรงดิ่งไปที่ร้านอาหาร โดยมีแอร์ขับรถมาหาพวกเราที่อู่ พอแอร์มาถึงรถก็ซ่อมเสร็จเรียบร้อยพอดี ก็เลยให้แอร์นำทัพพาไปกินข้าว โดยที่แอร์ก็พกวุ้นเป็ดมาให้กินรองท้องก่อนด้วย น้ำตาจะไหล โคตรหิวววว ไปถึงร้านอาหารก็ซัดแหลกเลยครับ หิวแบบหน้ามืด ความกาฝากของเรายังไม่จบเท่านี้... แอร์เอาวุ้นเป็ดมาแจกพวกเราอีกคนละกล่องใหญ่ โอโหววว เรียกได้ว่ามาทำให้เพื่อนลำบากแล้วยังจะรับของอี๊กกกก จากนั้นก็บอกลาแยกย้ายกันกลับบ้าน ผจญความรถติดในช่วงวันหยุดกันต่อนะฮะ

             แม้จะเป็นสามวันสองคืนที่ไร้สาระแบบไม่จำเป็นที่พวกมึงจะต้องไปหัวหินเลย อยู่กรุงเทพก็ได้ วันๆไม่ทำอะไรนอกจาก แดก เมา นอน แดก เมา นอน วนเป็นลูป แถมยังทำตัวมีปัญหากันอีก... แต่นี่แหละสไตล์กาฝากทัวร์ ครั้งหน้าจะไปสร้างความย่อยยับที่ไหนอีก... โปรดติดตามss3 ในตอนต่อไป...


                                                                                                                16-18 กรกฎาคม 2016 @หัวหิน